Gra anioła

Gra anioła

Wydawnictwo: Muza
Autor: Carlos Ruiz Zafón
Stron: 608

Pisarz prześwietnej książki „Cień wiatru” ponownie nas zaprasza do mrocznej Barcelony, w której poznajemy losy następnej postaci. Jest nią David, chłopak, który od małego jest zafascynowany książkami i nie potrafi bez nich żyć. Jednak z tego powodu w domu przez swojego analfabetycznego ojca jest karany, twierdząc, że jest to strata czasu. Jednak to nie łamie chłopaka, mimo zakazów okrutnego rodzica dalej czyta lektury, traktując je jak najbliższych przyjaciół. Również jego życie nie jest obsypane kwiatami, niepowodzenie w miłości, choroba, która zebrała swoje żniwo, czy brak jakiegokolwiek sukcesu w pisaniu sprawia, że chłopak się poddaje i nie wie, co już ma zrobić, gdy jego los to ciąg niepowodzeń.

 Jednak wszystko mogłoby się wydawać, zmienia się na lepsze z propozycją napisania powieści, za którą może dostać wielkie pieniądze, które pomogą mu również wyjść na prostą. Tak się nie dzieje, a od tego momentu jeszcze bardziej życie Davida się komplikuje i zmienia bez reszty, wypełnia się intrygami, tajemnicami, groza, która przyciska do fotela i chce się jeszcze mocniej czytać następna część dziejów tego cudownego cyklu.

Miłym akcentem jest tutaj również fakt, że znów witamy do księgarni „Sempere i Synowie” gdzie stary właściciel w młodym człowieku odnajduje bratnia dusze i za wszelką cenę pomaga mu wyjść na prostą, to on się staje się jego oparciem, nadzieja na lepsze jutro co wpływa na chłopaka pozytywnie. Również relacja między Davidem a Isabel, matką głównego bohatera książki „Cienia wiatru”, która jest nam dane w tym tomie lepiej poznać. Oczarowała mnie, pokazując, jak siła przyjaźni jest wielka i dzięki niej człowiek potrafi dalej żyć, wiedząc, że może na kimś polegać, a to wszystko dzięki temu, że chciała się czegoś od młodego pisarza nauczyć. Ich dialogi miedzy sobą były pełne humor, dowcipu, wprowadzając do czerni i szarości Barcelony kolory.

Sama główna postać jest bardzo interesująco napisana, gdy czytamy z zainteresowaniem i dokładnością losy młodzieńca, dowiadujemy się, kim tak naprawdę jest, każda cecha tego chłopaka była napisana z wielką starannością. Widać, że autor, przykłada wielką wagę do tego by każda postać w jego utworach, była wyjątkową, dlatego trudno nie jest pokochać sympatią przedstawionych postaci.

Drugi tom cyklu „Cmentarzu Zapomnianych Książek” jest pod kilkoma względami bardziej wymagający, jednak to nie zabiera uroku całej książce, a wznosi ja na wyższy poziom. To, co w pierwszej części mogliśmy odkryć od razu, tutaj musimy sami dostrzec, co jest ukryte pomiędzy liniami tekstu. Następna część, na której się nie zawiodłam, a z uśmiechem na twarzy skończyłam ją, wiedząc, że był to kawałek prześwietnej opowieści, do której na pewno z wielką chęcią wrócę ponownie za jakiś czas.